Het vergeten verhaal van Willempie en Willempie!

Hallo allemaal,

Het gaat goed hier! Hoef nog weinig te doen, dat vind ik wel erg jammer. Vanmorgen zijn we naar een school geweest om te kijken, erg apart om te zien leuk ook, maar de mensen spreken geen woord engels daar. En jaja... het is nu half 11 en ik ben er allang weer, zit nu alweer in het internetcafe in de stad. De school begon om half 8, maar wij waren er al om kwart voor 7 met de kinderen, ze zeiden dat we toen al heen moesten.
Gister ff met Marleen naar het strandje geweest een uurtje. 's Middags een paar kinderen een beetje engels geleerd door spelletjes, vonden ze erg leuk!
Het slapen in het harde bed gaat goed, ben erg moe 's avonds, terwijl ik bijna niks doe. Het eten is altijd een prutje, het douchen is koud. Kinderen zijn erg lief, maar o zo zelfstandig. Ze hebben het goed, maar misschien volgens mij vooral liefde.
Maandag ben ik jarig ik zal eens kijken of ik ze wat kan trakteren. Onze didi zou op een school vragen of ik wat engelse les mag geven, want dat lijkt me erg leuk.
Ik heb nog veeeel meer te vertellen, maar dat typ ik in het tehuis op een oude laptop en dan zet ik het op stick en zet het op het internet. Dat heb ik ook met de Willempie story gedaan, zie hieronder. Dat gaat dus nog over de laatste paar dagen vakantie met Arno. Als jullie geluk hebben gaat Arno nog wat foto's en misschien zelfs wel een flimpje plaatsen.

Hier komt ie dan!

Het vergeten verhaal van Willempie en Willempie!

Vrijdag met Arno:
We hebben heerlijk geslapen in onze heerlijke kingroom en daarna op naar onze heerlijke vrije dag. Van Arno moesten we een verplichte vrije dag nemen anders zou z'n moeder zeggen dat wij roofbouw op ons lichaam pleegden. En daar had ze wel een beetje gelijk in. Dus wij verschenen netjes een paar minuten voor 10 aan het ontbijt, net op tijd om ontbijt te krijgen. Op het strand wel te verstaan, al zaten alle andere gasten onder het afdakje omdat het op het strand veeel te warm was, maar wij wilden onze romantische 'aan het strand ontbijtendroom' niet laten verstoren door de hitte dus gingen dapper in de hitte op het strand ontbijten. Daarna gingen we ons opmaken voor een lekker dagje strand. Na zo'n 1,5 uur aan het strand begon mijn Zantinge bloed te stromen en kon ik het niet over m'n hart verkrijgen om op het strand te liggen terwijl we het hele eiland nog niet hadden gezien. Arno had inmiddels ander bloed dat was gaan kriebelen en dat was wel te verstaan de snelheidsadrenaline. Steeds kwamen er strandmannetjes om te vragen of wij misschien op een jetski wilden of wilden parasailen ofzo. We wilden eerst niet, maar de man gaf ons toch zijn kaartje. Een poosje later zagen we weer zo'n man lopen en we spraken hem aan om inmiddels wel te willen jetskien. Dat was goed, maar hij begon steeds over onze vriend maar wij hadden geen idee wie hij bedoelde. De deal was gesloten en nog geen twee seconden later kwam de eerste man naar ons toe. Hoe konden we dat nou doen! Hij had ons toch aangesproken? We hadden toch zijn kaartje? Uh.. ja dat was ook zo, maar wij dachten dat ze bij het zelfde bedrijf werkten en dat was ook zo, maar nu kreeg de eerste geen provisie. Blijkt maar weer als Indonesiers iets zeggen houden ze zich wel aan hun woord. Maar goed... uiteindelijk konden we jet-skien. Errug gaaf... ik meende dat we bij het mannetje achterop moesten maar Arno mocht zelf dapper achter het stuur. En het ging hard! Super gaaf!!! En natuurlijk mocht ik ook nog ff een stukkie vol gas!
Daarna kwam mijn stromende bloed aan bod want inmiddels was er alweer een ander mannetje die zich aanbiedde als chauffeur. Inmiddels leek me dat wel wat. Dus zijn we 's middags met hem naar de tempel Ulu Wata (oid) geweest, erg mooi, helemaal in het zuiden, maar het verkeer liep een beetje vast in Denpasar dus waren we een beetje laat. Dat was voor ons niet zo erg. Eigenlijk was er een dansvoorstelling maar wij kwamen ook voor de omgeving. Maar de gids wilde er voor zorgen dat we de beste plaatsen hadden bij de voorstelling. Nadat wij allebei, Annieke EN Arno een sarong hadden omgedaan een rok wel te verstaan, mochten we het tempel gedeelte binnen. Erg mooie natuur zo vlakbij de zee en de tempel op de rotsen, helaas hadden wij onze gids/prive chauffeur die steeds achter ons stond 'hurry, hurry, take picture, take picture, hurry, hurry!' Omdat we anders geen goede plaatsen hadden bij de dansvoorstelling. Uiteindelijk zijn we op tijd bij de dans gekomen. Het was inderdaad ook wel erg druk. Het was een Balinese dans als achtergrond de zonsondergang op zee. Er kwamen eerst allemaal mannen met ontblote bovenlichamen op het toneel, dus zoveel heb ik niet gemist aan Dalfsen ;) en daarna allemaal andere mooi versierde mensen. Erg mooi om te zien.
Na afloop liepen we weer terug en viel Arno echt op als Grote Vriendelijke Reus in zijn rok tussen alle kleine mensen.
Daarna op naar Kuta waar de chauffeur ons af zou zetten. Kuta is de uitgaansstad van Bali, echt een plek waar alle Australiers heen komen om een langlevedelol vakantie te houden. Wij gingen natuurlijk ff een lekker Bintangetje drinken in het Hard Rock cafe en toen verder de stad in. Gegeten aan een lopend buffet. Opeens liep er een vrouw voor zich die zich opeens omdraaide en tegen Arno zei: ' Woar kom ie vut dan?' Nou wij helemaal verbaast, zij kwamen uit Emmen. Ze hadden een stichting voor weeshuizen opgezet hier. Erg leuk en erg toevallig ook dat ik die moest spreken. Ze zeiden dat ze erg veel armoede hadden gezien.

Zaterdag:
Hebben we toch maar de gok genomen om een scooter te huren en geen prive chauffeur, want we voelden ons toch wel een beetje opgelaten met zo'n man naast ons de hele dag. De scooter was erg gaaf, het was na veel regelen gelukkig een automaat geworden.
We kregen twee pothelmpjes op met als gevolg dat we er echt uitzagen als WILLEMPIE EN WILLEMPIE. Dikke schik hebben we gehad. Iedereen keek ons ook na, het was ook echt geen kijk twee van die lange mensen met de benen bijna in de nek op zo'n scooter. Om de 10 km moesten we stoppen, op het laatst om de 2 km, omdat ik echt een te zere kont had om nog langer te zitten.
Bijna iedereen heeft hier een scooter. Het gaat ook net zo snel als een auto vooral op deze kleine weggetjes. En ze manouvreren zich overa tussendoor, verder houdt het verkeer niet heel veel rekening met deze dingen, want als ze gaan inhalen en er komt een scooter aan dan knipperen ze gewoon een paar keer met de lampen zodat ze zelf maar op moeten passen.
Het was onze bedoeling om naar Ubud te gaan een stad die veel gericht is op kunstenaars, maar daar zijn we niet aan toegekomen. Op een gegeven moment ontdekten we de zijweggetjes waar het veel rustiger en mooier was, maar gelukkig wel geasfalteerd en soms ook zonder gaten. We reden langs de kust met het zwarte strand van de vulkanen. Daarna de bergen in, erg leuk, op een gegeven moment kwamen we bij de hoogste berg van Bali uit, mount Agung (dacht ik) daar was natuurlijk ook een tempel die erg mooi was, echt met van die puntdakjes en die hebben we uiteraard bekeken.
Toen moesten we maken dat we terug kwamen, want om kwart over 6 gaat de zon onder. Helaas moesten we het laatste stuk in het donker, wat best eng was want het was erg druk op de weg. Gelukkig zijn we weer veilig aangekomen in ons hotel.

Zondag:
De scooter beviel ons zo goed, dat we besloten om nog een dag als Willempie en Willempie op pad te gaan. Deze keer wel richting Ubud, maar we waren Sanur nog niet uit, of we moesten ff goed op de borden kijken. Ik zat netjes met kaart in de hand achterop, komt er ineens een man naast ons rijden 'waar moeten jullie heen, Ubud? Volg mij maar' Ok, dus wij rijden netjes achter hem aan. Halverwege de snelweg stopt hij en vraagt wat we allemaal willen zien, hij vertelt wat waar te doen is en waar we het beste langs kunnen rijden. Dat is echt super van die Indonesiers, het volgende punt is minder super, hoe kom je weer van zo'n man af???? Na nog zo'n 5 km achter hem aan rijden, hebben we hem dringend docht vriendelijk bedankt en gezegd dat we ons verder prima konden redden en dat was ook zo. Toen we eindelijk in Ubud waren, waren we hevig teleurgesteld, want het was niet echt wat we verwachten, dus we gooiden The Planet (zo heet het boek deze ronde) maar weer open en we konden nog wat highlights vinden. Op naar een heilige bron waar een soort tempel bij was gebouwd, erg mooi om te zien, ondanks ons tempelverzadigingsniveau. Er waren zich heel veel mensen aan het wassen in het 'zwembad' en aan het bidden tegelijk, het bad schijnt een soort helende werking te hebben.
Daarna op naar een waterval, die in de Planet stond, hij was niet erg toeristisch maar omdat het toch op de route lag erg mooi om te zien en leuk om de locals weer ff te spreken. En dat kaartje van 20 cent, daar konden we het niet om laten.
Daarna op naar het hotel en ons opmaken voor de laatste avond samen. We hebben een heerlijke Indonesische rijsttafel gehad en een bintangetje gedronken.
Daarna kwam het afscheid, helaas. We hebben echt een super drukke maar ook super leuke vakantie gehad samen! Thanks, Arno!

Heel veel liefs Annieke