Op stap!

Hallo allemaal!

Daar ben ik weer!
Niet in 1 dag gaan lezen hoor, ik heb het ook in 2 dagen geschreven.

Zaterdagavond was het, jaja, zaterdagavond was het zaterdagavond! De kinderen gingen gewoon om 4 uur opruimen en daarna wassen en douchen. Daarna was het tijd voor een avondje uit, de kinderen hadden hun goede kleren aan (ze zien er echt niet uit als arme kinderen ofzo). En toen wachten... waarop? Om 7 uur kwam er een truck voor rijden, niet zoals in Nederland. Meer zo'n auto met zo'n laadbak er achter, waar bijvoorbeeld in Nederland van die olievaten soms op staan. Alle 40!!! kinderen gingen in die bak, een chauffeur die helemaal in rok en al klaar was voor een viering reed. Wij (Marleen en ik) mochten voorin, zo ongeveer bij elkaar op schoot. En de jongen er naast, arme jongen met twee blonde vrouwen, hij wist haast niet wat hij moest zeggen, maar wel leuk dat hij probeerde om zo goed mogelijk Engels te praten.
Alle kinderen stonden dus in de bak, anders paste het niet, na zo'n 500 meter, stopte hij en moest iedereen er uit. Tegen ons: ' Sorry, you white!' Hmm... sorry, jullie zijn wit??? Dat leek ons wel heel apart, maar hij bedoelde sorry jullie moeten wachten.
Dus wij met alle 40 kinderen langs de kant van de straat. Ach ja... erg gelachen, er kwam nog een man langs op de fiets, met serieus zo'n 30 rieten manden op de fiets. Fietsen gebruiken ze hier meer als vrachtwagen, want je kunt er natuurlijk meer op vervoeren dan op je hoofd...
Maar goed, na zo'n kwartiertje wachten kwam de chauffeur terug met een MB track, de kinderen werden weer ingeladen, wij mochten weer voorin. Het ding deed z'n best, maar de tweede versnelling werkte niet echt. Maar goed... we zijn er gekomen. En ja...nu is de vraag, waar? Dat wisten wij ook niet echt. Het zou een soort viering/meditatie zijn. Dus wij hadden netjes onze lange broek aan en een t-shirt over onze schouders. Er was een hele leuke markt te zien bij een tempel, we dachten dat is het vast. Maar helaas, de truck ging een hele steile weg op. En we kwamen bij een school uit, een kindergarten, het zag er erg leuk uit. Heel leuk versierd. We moesten erg stil zijn achter in de zaal was een viering bezig, wij waren natuurlijk een Balinees half uurtje te laat. Maar we konden zo aanschuiven tijdens het mediteren, jongens rechts meiden links. Het valt niet mee om in de kleermakerszit te zitten... Maar na zo'n kwartiertje, kwam er een man spreken. De Dada, hier zijn de Didi's, maar de dada's zijn van de mannelijke versie van het kindertehuis aan de andere kant van de stad. Het waren daar dus allemaal kindertehuis kinderen, zo'n 100 en nog wat volwassenen. De Dada ging een soort preek geven. Wat niet meevalt om beleefd te luisteren, terwijl je er niks van verstaat en in de kleermakerszit zit. Inmiddels als zo'n half uur.
Daarna deden ze nog een soort dansje, een paar mensen waren helemaal in het oranje gekleed erg mooi. Ze bidden hier geloof ik naar Hara Krisna, weet iemand daar iets van?? Het is geloof ik afgeleid van het Hindoeisme. En er zijn ook heel veel hakenkruizen getekend. Daar schrokken we eerst wel van, maar ik geloof dat het oorspronkelijk iets vanuit het Hindoeisme is. Dus het is niet een of andere rare secte gelukkig.
Daarna was het tijd om te eten. Er stonden een aantal grote wasmanden vol rijst (in dit tehuis eten ze trouwens 10-12 kilo rijst per dag) en wat groente dingen en wat nep vlees wat we konden eten. Eten is hier in Indonesie trouwens geen gezellige aangelegenheid ofzo het is puur noodzakelijk, hier eten de kinderen ook binnen 5 minuten, Didi trouwens ook. In restaurants krijg je vaak het voor en het hoofdgerecht tegelijk. En als je met z'n tweeen gaat heeft de een het soms al op als de ander nog moet beginnen, maar zelfs dat wendt al hoor.
Daarna werd iedereen weer in de vrachtwagen geladen nog een paar lifters mee, hop allemaal op de truck. Maar... ons amre jonge chauffeurtje moest stoppen en nu was het probleem dat een of andere hendel tussen onze benen zat. Dus hij zegt: ' Excuse me, uhhh.... Excuse me....' (wij wisten natuurlijk niet wat hij wou) en toen opeens dook hij tussen onze benen en trok aan een hendel en de truck was uit. Dikke schik natuurlijk, en de jongen ging met schaamrood op de kaken de truck uit (voor zover mogelijk bij Aziatische mensen).
We zijn weer veilig thuis gekomen.

Zondag waren de kinderen vrij, de meesten, sommigen moesten wel naar school. Op zaterdag gaan ze ook naar school.
Ze wilden zondag opeens allemaal les. We waren met 4 vrijwilligers, Marleen, ik en twee Australiers en we hebben allemaal een groepje engelse les gegeven. De boekjes vinden ze geweldig (werkboekjes die ik op school heb gemaakt), maar ik heb liever dat ze leren spreken en luisteren, maar ze willen alleen maar schrijven, anders voelt het niet als study.
Ik heb al van alles met ze geoefend ze vinden het erg leuk, ik heb hier kaarten gekocht waar allemaal plaatjes op staan met de engelse woorden er onder.

Maandag was mijn verjaardag. De kinderen vroegen het zondag al steeds wanneer ik nu jarig was. Maar toen het eenmaal zover was... zei niemand een woord. Ik denk dat ze het allemaal vergeten waren. Een paar meisjes kwamen later met lieve briefjes: sorry dat we je geen cadeau kunnen geven. Dat hoeft ook echt niet, maar goed. Ik heb op wat snoepjes getrakteerd en op zakjes chips, wat ze wel lekker vonden. 's Middags ben ik even met Marleen naar de Hardy's ( de westerse winkel) hier geweest, lekker een gebakje en cola gedronken.
's Avonds tijdens de viering belde Arno, dus heb ik even buiten met hem gebeld en toen opeens riepen de kinderen mij. Ik weer naar binnen en ze gingen allemaal 'Happy birthday' voor mij zingen en natuurlijk ook in het Indonesisch. Erg gaaf. Daarna kreeg ik een blinddoek om en ze brachten me naar de keuken, waar echt een super lekkere taart stond met 24 in kaarsjes, die moest ik uitblazen. Erg gaaf! De taart had Didi voor mij gekocht.

Dinsdag was onze dag vrij, Marleen had echt al 3 weken hier gezeten dus wou er erg graag uit. En ik ben natuurlijk altijd in voor een uitje. We besloten om te gaan duiken. Om 8 uur 's ochends werden we hier opgehaald, na een heerlijk ontbijt met brood deze keer, erg lekker, brood in het tehuis, speciaal voor ons geloof ik.
We gingen naar de duikschool waar we in no time een pak aangemeten kregen (blijkbaar waren we laat ofzo). Daarna zo'n uur rijden naar het westen, richting Kilimanuk. Erg mooi om meer van het eiland, Menjagang, te zien. Daarna met zo'n klein visserbootje over, een uurtje. Daarna ging het echte duiken beginnen. Ik was vet zenuwachtig, Marleen had al zo'n 12 duiken gemaakt en ik maar 4 en ik had sinds Australie niet meer gedoken. Na een spoedstoomopfriscursusje lukte het weer en gingen we naar beneden. Ik moest vlakbij de gids blijven. We waren met z'n 6en. Het koraal was erg mooi, mooie kleuren, vooral de vissen vond ik mooi.
Daarna een heerlijk KIPsandwich en op naar de volgende duik, geen bijzondere grote vissen of iets gezien, maar wel super gaaf. Daarna weer een uur terug in de boot met erg veel golven. Toen heerlijk douchen onder een pvd buis, geloof het of niet met WARM water, dat heb ik hier al een poosje niet gevoeld, heerlijk.
We werden afgezet in Lovina, waar we even hebben rondgescharreld, het is daar heeel klein dat had ik niet verwacht. Maar wel toeristisch. We hebben ergens gegeten en ik denk dat er alleen maar Nederlanders waren. We hebben de hele vakantie trouwens erg veel Nederlanders gezien.
Na het eten terug met een taxi. We dachten... we wachten gewoon af tot iemand ons aanspreekt, iedereen die ons aanspreekt vraagt over het algemeen of we transport nodig hadden. Zo ging het nu dus ook, een jonge jongen. We zeiden dat we naar Singaradja wilden. Dat is best een eindje, hij het overleggen was prima. We hebben nog even gecheckt of het in een auto was of op een scooter, maar dat bleek ok. De jongen zou rijden ( hij was vast niet ouder dan 16) een oudere man, die half dronken er uit zag ging naast hem zitten. En de jongen startte de auto, dat lukte nog net. Maar toen... een beste hoop gas en hop daar gingen we, de 1, de 2, de auto sloeg af (het was trouwens ook een oude bak) toen weer starten, beste peut gas. O, o, o... waar waren we nu weer belandt. Gelukkig, reed hij niet harder dan 40 (overal rijden ze sowieso niet veel harder dan 60) maar hij ging wel 40 in de 4 en even later in de 5 en toen de heuvel op en sja.. wat maakt die auto een raar geluid...hmmm.... heeeeeel apart. En na nog zo'n 3 keer afslaan ze we weer bij het tehuis aangekomen. Gauw 100000 in de hand gedrukt, zo'n 7 euro en naar bed. Precies netjes om 10 uur op bed. Het was een heel leuk dagje uit.

Woensdag was het tijd voor een rustig dagje, want wat waren we moe na ons dagje op stap ook al lagen we netjes om 10 uur op bed.
's Middags ging iedereen opeens bloed fanatiek opruimen en schoonmaken. Maar niemand die ons wat verteld, zo gaat dat elke keer. Het bleek dat er een Singaporees (?) echtpaar uit Parijs kwam, die wilden graag 2 kinderen sponsoren. En alle kinderen gingen in de hal dansjes opvoeren enzo (denken we, want wij waren op onze kamer).

Vandaag, donderdag, zijn we naar een kindergarten geweest. De kinderen gaan daarheen vanaf 2 jaar, dus peuterspeelzaal, dat gaat helemaal in het engels, dat is best bijzonder. Maar we vragen ons af of de kinderen er wat van begrepen. Dit is een soort expiriment, ze bedoelen het heel goed, maar ik vraag me af of het zin heeft.
Vanaf 5 jaar leren ze lezen en schrijven, maar de kindergarten is nog niet verplicht op heen te gaan. Ze zitten daar tot 6 jaar, dan gaan ze naar een gewone basisschool. Het zag er allemaal erg leuk en gezellig uit. De leraren konden best goed engels, de kinderen waren netjes in uniform en de leraren hadden blauwe pakken aan, best netjes. En natuurlijk op blote voeten, zoals overal hier.
Na het eten en buitenspelen (half uur) gingen alle kinderen naar een hal waar wij ons voor moesten stellen en toen hebben we hoofd, schouders, knie en teen met ze gedaan en de hockey cockey, gelukkig had ik mijn camping cd's mee.
Erg leuk!
Toen de kinderen naar huis gingen moesten ze allemaal in de rij staan per klas en moesten ze toen ze naar huis gingen allemaal de directeur een kus op de hand geven, schijnt hier normaal te zijn bij belangrijke mensen. De directeur was trouwens een heel geschikte man, erg aardig en kon goed met de kinderen om gaan.
De school begint om half 8 en om 10 uur zijn ze weer vrij, lekker kort he! Maar wel 6 dagen in de week.
En 's middags is het echt te warm om ook maar iets te doen, het is overdag ongeveer 35 graden en soms best benauwd. Vannacht heeft het zelfs geregend en dat hing gister de hele dag al in de lucht.

Nu nog wat algemeen Indonesische feiten:
- de mensen zijn echt super aardig! Ik ben echt niet bang dat ze iets jatten ofzo, want volgens mij kunnen ze dat niet eens over hun hart verkrijgen. Iedereen lacht en zegt steeds hoi.
- het is hier wel een rommel soms, het afvalophaalsysteem is niet optimaal, er rijden wel vuilniswagens, maar toch liggen overal hoopjes vuilnis. Volgens een van onze aspirant guides (nep gids) op Java kwam dat omdat ze wel westerse producten hadden, maar geen westerse afvalverwerkingen.

Heel veel liefs Annieke en... tot volgende week! Jaja... time flies!