Maak je borst maar nat....!!!

Hallo allemaal!

Eindelijk, eindelijk een verhaaltje van mij! Ik heb zoveel te vertellen.
Allemaal super bedankt voor de kaartjes, smsjes, belletjes, emails en reactie's op de site voor mijn verjaardag! Ik heb nog nooit zoveel kaartjes gehad. Ook de andere kaartjes waren bezorgd super. Ennuh... ik heb zoveel koeien kaartjes gekregen, meer dan de helft was een plaatje van een koe, dus iedereen vroeg zich af of dat altijd zo was in Holland.

Maar laten we beginnen met het minder leuke van deze update. Donderdag de dag voor mijn verjaardag, en 's avonds zou mijn day-off beginnen.
Het was een hele warme dag, mooi weer. Laatste activiteit had ik zwemlessen. Er kwam een donkere lucht opzetten, maar we mogen het zwembad pas sluiten als de 5 bellen gaan. Toch opeens besloten we alle kinderen uit de pool te sturen zodat ze naar de cabin konden. We hadden net het hek dicht en wouden ook naar onze cabins gaan toen me toch een wind begon te blazen. Niet normaal. Voor ons vlogen de takken van de bomen en naast het zwembad zaten de kinderen op de paarden, de paarden werden helemaal wild (met paardrijden lopen ze vaak in een lange rij met stapvoets over het kamp), maar ze waren helemaal wild, sommige kinderen vielen er af, anderen werden er af gebokt. We konden niet meer naar onze cabins zo hard waaide het. Wij renden naar de kinderen van de paarden, dood-eng want de paarden waren helemaal wild. Ik heb een kind gegrepen, gauw naar de infirmiry (soort ziekenboeg, moeten de kids ook medecijnen innemen elke dag) gauw naar binnen, maar ondertussen vlogen de takken en het speelgoed en de dakplaten in het rond. Vreselijk. Maar gelukkig kwamen een aantal mensen en de meeste paardrij kinderen veilig aan in de infirmery. De anderen waren naar de cabins. Toen we daar binnen waren, was het grote paniek, alle kinderen janken. We moesten alle matrassen tegen de ramen doen, omdat ze bang waren dat de ramen zouden springen. Achter de infirmery is de archery ranch, waar ze pijl en boog schieten, daar is een schuurtje waarin ze de spullen opruimen. De archery counsellors waren net de spullen in het schuurtje aan het doen, toen er een boom op waaide, een dikke boom en wonder boven wonder hadden ze alletwee alleen een paar schrammen en konden ze er uit komen.
Het was vreselijk, maar we kregen in de infirmery te horen dat iedereen ok was. Er zijn twee kinderen naar het ziekenhuis gegaan, 1 met twee gebroken polsen en 1 met een gekneusde pols geloof ik, zij waren ook van de paarden gevallen. Maar het is raar als na een poosje de storm over is en je kunt uit de infirmery en overal liggen takken en bomen om, 1 boom was precies gevallen waar ik het paardrij-meisje had opgepikt, gelukkig was hij later gevallen. En er was een boom op het douchegebouw gevallen. Gelukkig waren de speedboten op tijd terug, NET op tijd, en ook de kano-groep. Raar om te zien dat er dan een ambulance staat, de sheriff is er, een poosje later kwamen er takel auto's en van alles.
Wij gingen met alle kinderen naar de chapel (die ze gebruiken als huiskamer). Brother Roger, de tweede kamp directeur vertelde de kinderen wat er gebeurd was. Een storm die niemand echt kon voorspellen en het ging allemaal heel snel, er waren windsnelheden van 80 miles per uur. 1 mile is geloof ik 1,6 km, reken maar uit... En hij ging met alle kinderen en counsellors het Onze Vader opzeggen, die ik nog nooit gehoord had ik in het engels, heel indrukwekkend. Daarna ontspannend film kijken, maar het was echt geen pretje die storm, ik schrok me rot. En ik was heel blij dat we het zwembad voor de bel hadden gesloten en dat er niemand ernstig gewond is geraakt want het had veel erger kunnen zijn.

Day-off!
's Avonds vanaf 6 uur hadden we day-off niet dat we op dat moment echt uitzagen naar een dagje vrij, maar de kampdirectrice vertelde ons dat we gewoon konden gaan. We wilden naar Virginia en eigenlijk kamperen. Maar de schik was er een beetje af, we vertrokken later door alle comotie. Maar we besloten toch vol goede moed er een leuke dag van te maken.
Dus. Petra, ik en Steve (een jongen die hier ook werkt, beetje sjans de met de kitchengirl. O ja, zij zou eigenlijk ook mee, maar.... een paar nachten eerder waren ze stiekem met twee andere kitchengirls die vrij waren uit het kamp gesloten op naar het winkelcentrum, met de auto van het kamp, en op de terug weg... zul je altijd zien.... hadden ze autopech... en ja... de sheriff... moest ze naar kamp brengen dus grote comotie en een week geen vrij voor hen)
Maar goed wij met z'n 3en op pad. In de auto, naar Virginia, dichtbij hier, half uurtje rijden. Eerst over een heeeleee grote brug, erg gaaf. En toen kwamen daar aan. Steve moest en zou bier hebben, dus wij naar een benzine-station, andere staat, andere regels, goedkoper alles, en bier in de benzinestations. Later op naar een supermarkt, ook wat lekker drinken voor ons gekocht en want we moesten natuurlijk mijn verjaardag vieren.
Op naar de volgende grote supermarkt om een tent te kopen, maar die waren te groot en te duur. Dus we besloten om het maar a la camp-out te doen en we kochten een matrasje en een soort slaapzak (een fleechslaapzak, gewoon een dubbel fleechdeken met een rits, heerlijk...) Marshmallows, chocola, chips, drank, aansteker en gaaaaaaan met die banaan.
Nu nog een kampplek vinden, we gingen op naar Lake Anna, dat leek ons wel mooi, veel meren daar en vast wel een camping. Dus wij om 11 uur 's nachts door de bush bush rijden, eindelijk vonden we een camping, maar... afgekeurd.... stenen camping plaatsen, ligt niet lekker met je matje...te veel andere GROTE americaanse caravans..... geen kampvuur.... groot toiletgebouw.... kortom te luxe voor ons matje!
En toen... ja... op naar de volgende plek, geen camping, maar ook geen mooi bosplekje, want overal stonden brievenbussen of bordjes met 'dit is ons eigendom' dus het werd lastig. Eindelijk om 12 uur vonden we een klein weggetje dat leidde naar een groot, mooi huis (althans zo leek het in het donker), maar er was ook een oud weggetje in het bos, gewoon een graspad, we besloten daar onze grote Camp St Charles auto te parkeren en ons kamp op te zetten. Steve maakte een mooi vuur (altijd handig een jongen bij je te hebben) natuurlijk hielpen we hout zoeken. En we maakten onze slaapplekken klaar en het was tijd voor mijn 22e VERJAARDAG! Petra had een tasje met een kaartje en washandschoenen, haarelastiekjes en chocola. Heel leuk en van Steve kreeg ik een 2 dollar biljet (die bestaan niet echt,alleen af en toe zeg maar) heel lief, had ik helemaal niet verwacht, hoefde ook niet maar lief van ze. Daarna was het tijd voor S'MORES (zo schrijf je t, ik had geen idee, 'Some MORE' ) Marshmallow, chocola en Graham crackers, heerlijk, maar... nog net niet zo lekker als jouw appeltaart hoor mams! Onze borrel er bij en verhalen vertellen maar! Erg leuk.
Zo'n 2 uur later besloten we te gaan slapen, Steve sliep al en ja hoor, we lagen net... en er kwam een auto aan... o nee!!! Maar... hij keerde alleen, en that's it, waarschijnlijk zag hij de grote camp st charles letters en reed van schrik weg.
De volgende morgen gingen met de auto rond het meer, ff lekker aan het meer gezeten, stukje gewandelt en toen gingen we langzaam op weg naar Frederiksburg. Eerst gingen we in een echt amerikaans pompstation een broodje eten en daarna op naar Frederiksburg, dat is een historisch stadje en das op zich heel leuk, maar.. het zijn allemaal 1 richtingswegen, das wat minder. Maar we gingen naar de VVV, wat boekwinkeltjes, snoepwinkeltjes en toen was het al weer tijd om terug te gaan. We namen de toeristische route. Toen we wilden tanken was bij 4 tankstations op rij de stroom uitgevallen, heel apart, maar we hebben getankt, wat kaartjes gekocht en op naar kamp. Petra moest en zou voor dinner er weer zijn, en dat was dus omdat... ze allemaal voor mij gingen zingen en ik kreeg een T-shirt waar de counsellors wat op hadden geschreven, en natuurlijk mijn birthday-taart. Heel leuk!

De volgende dag, zaterdag gingen de kids weg. Snik, snik maar niet heel spijtig want sommigen begonnen met aardig te vervelen.
Zaterdag de hele dag hard gewerkt, om alle bomen, omgevallen schuurtjes, grasmaaien en van alles klaar te maken voor de nieuwe kids van zondag, maar eerst kwam nog zaterdagavond.
Ja.... en dat was weer een ervaring....
Kyle, dat is een jongen hier, die hier al heel lang komt en is nu counsellor, hij is 18 ofzo. Hij heeft altijd T-shirts aan van Queen, AC-DC, Guns 'n roses ed, erg gaaf. Zijn zusje was afgelopen sessie ook op kamp, in onze cabin, erg leuke meid.
Maar ze hadden ons (alle 40!!!) uitgenodigd om naar hun huis te komen. Ik dacht dat zal wel in de tuin zijn, iedereen zei wel dat ze een grote kelder hadden, maar ja 40 mensen in de basement??
We gingen natuurlijk met z'n allen in de bus (vind ik zo gaaf, maar de mensen van hier schamen zich dood, had ik nooit bij nagedacht, maar 'wie gaat er nou in een schoolbus naar het winkelcentrum?!?!?' ) Onderweg vroegen we ons af waar Woodstock was, je weet wel de real Woodstock uit Amerika, we vroegen het hem maar hij wist het niet. Achteraf blijkt het is in Virginia, niet ver van hier, wel gaaf!
Maar goed, we kwamen bij zijn huis aan. Zo gaaf, echt zo'n wit, licht gekleurd, houten huis, met een veranda, waar 2 schommelstoelen stonden (dat zie je nou niet vaak in NL) en een hangmat en een hangstoel. Toen naar binnen, heel mooi, mooi behang, met in de midden een strook. En toen in de keuken, waren zijn ouders aan het eten maken, er stonden allemaal hapjes en natuurlijk brownies. Erg lekker. En we konden ook naar de basement (soort kelder) nou dat was wat. We gingen een trap af, de wanden waren mooi geel en er was sfeer verlichting, en er hingen allemaal grote ingelijste posters van The Beatles, Led Zeplin, Queen en nog veel meer. 2 trappen af en daar in de grote ruimte was een beamer, die een megascherm op de want projecteerde, ze speelden een oude muziekdvd, van de beatles oid. Er waren 4 grote luie stoelen en was een bar waar je aan kon zitten, een grote pingpongtafel, zo'n luchttafel waar je met je een ding in je handen tegen zo'n schijf aan moet slaan en dan scoren (hoe heet het???) Zooooo gaaf, het was donder daar, met sfeerverlichting en ook daar hingen allemaal ingelijste posters en misschien wel 2000 dvd's in een kast. Ronduit Gaaf! Na een poosje gingen we met z'n allen een stukje van Topgun kijken en toen op naar de grote supermarkt Wallmarkt, waar je van alles kunt kopen, daar gaaf we altijd eigenlijk heen, als we weg gaan van het kamp, zo'n 1 keer per week. Hij was tot 12 uur open, geen probleem, net alsof het de normaalste zaak van de wereld is...

Wow.... dat waren de belangrijkste dingen die ik jullie moest vertellen! Ik weet dat het lang duurde, maar ik had geen tijd, hele dagen werken. Ik hoop dat het nu wat rustiger wordt, maar vanavond eerst vrij en morgen, we gaan naar Washington en ik ga kijken of ik ergens heen kan om mijn foto's op het internet te zetten, ok??
Mijn hotmail wil op het moment even niet openen, dus sorry!

Hoe is het bij jullie??? Leuke vakantie? Warm hoorde ik? Jacoby, Linda en rest van de Domo thx voor de sfeer update, ik moest zoooo lachen, bewaar een dropje voor mij!
En iedereen bedankt voor alle kaartjes ze hangen boven mijn bed, ik heb de foto's van Nico niet boven m'n bed hoor dat ging me iets te ver... ;) Maar wel leuk! Zoooo veel kaartjes, iedereen was jaloers!
Jongens veel plezier met alles! Fijne week, kallem an op DMD, ik hoop dat ik wat meer op de line kan komen, maar t internet is vet sloom!!

Liefs Annieke!!!!